اثربخشی آموزش فرزنددرمانی مبتنی بر روان‌شناختی مثبت‌نگر بر خودتنظیمی انگیزشی، اشتیاق و سرزندگی تحصیلی دانش‌آموزان دختر

هدف این پژوهش بررسی اثربخشی آموزش فرزنددرمانی مبتنی بر روان­شناختی مثبت‌نگر بر خودتنظیمی انگیزشی، اشتیاق و سرزندگی تحصیلی دانش‌آموزان دختر ابتدایی بود. جامعه آماری شامل کلیه دانش‌آموزان دختر پایه ششم ابتدایی شهرستان خمین در سال تحصیلی 96-97 بود. به روش نمونه‌گیری در دسترس و هدفمند، از بین دانش‌آموزانی که نمره آن‌ها زیر میانگین همه پرسشنامه‌ها بود 30 شرکت‌کننده انتخاب گردید و به روش جایگزینی تصادفی در دو گروه تجربی و گواه، هر گروه 15 شرکت‌کننده، قرار گرفتند. مادران گروه آزمایش 8 جلسه 90 دقیقه‌ای تحت آموزش فرزنددرمانی مبتنی بر روان­شناسی مثبت‌نگر قرار گرفتند. برای جمع‌آوری داده‌ها از پرسشنامه خودتنظیمی انگیزشی، اشتیاق تحصیلی و سرزندگی تحصیلی استفاده گردید. برای تجزیه و تحلیل داده­ها از آزمون تحلیل کواریانس چند متغیری استفاده گردید. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که بین گروه تجربی و گواه در متغیرهای اشتیاق و سرزندگی تحصیلی تفاوت معناداری وجود داشت، اما در متغیر خودتنظیمی انگیزشی تفاوت معناداری وجود نداشت. بنابراین، می­توان نتیجه گرفت که جهت افزایش اشتیاق و سرزندگی تحصیلی در بین دانش­آموزان می­توان از  الگوی فرزند درمانی مبتنی بر روان­شناسی مثبت استفاده کرد.